W poniedziałek 16 października rodzina wilków z Lasów Siekierzyńskich (wschodnia część Puszczy Świętokrzyskiej) odpowiedziała na naszą stymulację. Wyły co najmniej trzy dorosłe wilki i trzy lub cztery tegoroczne młode. W tym kompleksie leśnym wyliśmy w tym sezonie trzy razy w sierpniu i we wrześniu nie uzyskując odpowiedzi. Ślady obecności wilków odnotowujemy w Lasach Siekierzyńskich od kilku lat, jednak nie udało nam się potwierdzić rozmnażania wilków w tym kompleksie. Zimą 2015/2016 zarejestrowaliśmy na tym terenie tropy trzech wilków, a ostatniej zimy pięciu. Tego lata leśnicy odnotowywali koncentrację tropów i odchodów wilczych w jednym rejonie, a także widzieli w pobliżu 8 wilków. W niedzielę 15 października Artur znalazł w tym rejonie 8 świeżych odchodów, jednak silny wiatr uniemożliwiał wycie. Następnego dnia wykorzystaliśmy wyżową, bezwietrzną pogodę i udało nam się uzyskać odpowiedź już za pierwszym razem. Wilki wyły przez około dwie minuty. Po kwadransie zawyliśmy znowu i też uzyskaliśmy odpowiedź całej rodziny.

Roman Gula i Artur Milanowski, 19 października 2017

W dniach 26 - 28 września 2017 prowadziłam zajęcia o wilkach dla uczniów Szkoły Podstawowej oraz Gimnazjum w Brzozie Bydgoskiej. Jestem absolwentką pierwszej z tych szkół. Uczniowie dowiedzieli się między innymi gdzie w ich regionie występują wilki, jak funkcjonuje wilcza rodzina oraz że wilki nie stanowią zagrożenia dla ludzi. Więcej informacji na stronie Gimnazjum.

Katarzyna Bojarska, 12 października 2017

Wyniki sekcji wilczycy znalezionej 3 października na drodze w Nadleśnictwie Rymanów wskazują, że nie została zastrzelona. Przyczyną śmierci mogło być potrącenie przez samochód. Wilczyca miała ponad 8 lat. Szczegóły na portalu krosno112.

W tym roku na terenie Podkarpacia znaleziono 5 martwych wilków. Jeden z nich padł po kopnięciu przez konia, drugi padł z przyczyn naturalnych, a 3 zginęły w wypadkach drogowych. Od 2009 roku na terenie Podkarpacia udokumentowano 20 kolizji drogowych z udziałem wilków.

Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie, 10 paździenika 2017

W tym roku nasze próby poszukiwań młodych wilków w Puszczy Iłżeckiej nie były zbyt owocne. Przez pięć wieczorów próbowaliśmy zlokalizować wilki przy pomocy wycia, niestety bez rezultatu. Więcej szczęścia mieli pracownicy Nadleśnictwa Starachowice, którzy znaleźli w czerwcu tegoroczną norę wilków. Nora była już opuszczona, a w pobliżu leżały szczątki jednego ze szczeniąt. Leśnicy z Puszczy kilkakrotnie słyszeli też wycie dorosłych wilków i co najmniej trzech szczeniąt. Wszystko wskazuje zatem na to, że również w tym roku – szósty raz rzędu - rodzina z Puszczy Iłżeckiej miała młode. Przypomnijmy, że wataha ta w grudniu 2016 roku liczyła aż 10 wilków (notatka poniżej z 12 stycznia 2017). Co ciekawe, podczas tegorocznych prób stymulacji wycia, za każdym razem wyliśmy także w pobliżu tej nory. Jednak wilki, nawet jeśli są blisko, nie zawsze odpowiadają na wycie. Takie doświadczenia mieliśmy także podczas badań telemetrycznych wilków w Puszczy Białowieskiej, Bieszczadach i Borach Dolnośląskich. Wycie w pobliżu rendezvous, znanego dzięki telemetrycznemu monitorowaniu wilków, nie zawsze kończyło się sukcesem. Pomimo tego, że dzięki nadajnikom wiedzieliśmy, że wilki są na miejscu.

23 września 2017, Roman Gula i Jacek Major

Nasze badania radiotelemetryczne w Białowieży i w Bieszczadach pokazały, że w gorące, letnie popołudnia i wieczory dorosłe wilki wyruszają z miejsca odpoczynku znacznie później, pozostając dłużej ze szczeniakami. Ponieważ szczenięta chętniej dopowiadają na wycie gdy są w towarzystwie dorosłych, staramy się wykorzystać upały do lokalizacji rodzin wilczych. W upalne wieczory ostatnich dwóch tygodni przemierzaliśmy systematycznie lasy regionu świętokrzyskiego, zatrzymując się co 2-3 km i stymulując wilki do wycia. Udało nam się uzyskać odpowiedzi w Puszczy Świętokrzyskiej i Dolinie Czarnej Koneckiej. W Puszczy Świętokrzyskiej dwa dorosłe wilki i co najmniej dwa szczenięta odpowiedziały z tego samego miejsca, co w trzech poprzednich latach. Co ciekawe, wyliśmy w tym miejscu przez sześć lipcowych wieczorów, ale odpowiedź uzyskaliśmy dopiero 1 sierpnia, w trakcie fali upałów. Rodzinę wilków w Dolinie Czarnej Koneckiej zlokalizowaliśmy następnego, również upalnego wieczoru. Wataha odpowiedziała na nasze wycie trzy razy - wyły co najmniej trzy dorosłe i cztery szczenięta. Ślady bytowania wilków w tym rejonie odnotowujemy od dwóch lat, ale po raz pierwszy udało nam się potwierdzić ich rozród.

10 sierpnia 2017, Roman Gula

Paweł Gładyś ze Skarżyskiego Towarzystwa Cyklistów wziął udział w Tour de Pologne dla amatorów, promując na koszulce kolarskiej WILKnet i wilki w regionie świętokrzyskim!  

W piątek 28 lipca skorzystałem z zaproszenia i uczestniczyłem w otwarciu punktu Wilczego Szlaku, w Nadleśnictwie Marcule koło Starachowic. Jest to szlak turystyczny zorganizowany przez Lasy Państwowe i obejmuje atrakcje turystyczne położone w 8 nadleśnictwach rozsianych na obszarze występowania wilków w Polsce (mapka obok).W Nadleśnictwie Marcule znajduje się kapliczka Świętego Franciszka, z którym związana jest ciekawa legenda o wilku z Gubbio ( link wiki). W lasach Nadleśnictwa bytuje wata składająca się co najmniej z 10 wilków (patrz informacje z 12 stycznia 2017). W trakcie uroczystości wysłuchaliśmy prezentacji na temat samego szlaku, legendy o Świętym Franciszku i wilku, oraz wykładu na temat wilków pdf. Wilczy Szlak jest cenną inicjatywą, która poprzez edukację społeczeństwa może przyczynić się do poprawy relacji wilków i ludzi.

30 lipca 2017, Jacek Major

Z czterech szczeniąt urodzonych w 2016 roku, z wilczycą Orzechową i jej partnerem pozostały dwa. Obecnie wataha Orzechowej składa się zatem z czterech dorosłych wilków WIDEO

Tegoroczne szczenięta mają już trzy miesiące, najprawdopodobniej jest ich pięć. W czasie, kiedy dorośli członkowie watahy nagrali się na foto-pułapkę na skraju terytorium WIDEO, szczenięta czekały na tak zwanym miejscu spotkań - rendezvous WIDEO.

Grupa rodzinna wilków sąsiadująca z watahą Orzechowej od południa, bytująca głównie na terenie nadleśnictwa Pieńsk, jest liczniejsza i składa się z co najmniej siedmiu dorosłych wilków WIDEO1 WIDEO2. Obie watahy powstały z podziału jednej grupy rodzinnej, który nastąpił około 3 lata temu

26 lipca 2017, Katarzyna Bojarska

W pierwszym półroczu 2017 roku doszło do 34 ataków wilków na zwierzęta hodowlane i domowe. Jest to 23 % spadek w stosunku do pierwszego półrocza 2016 roku i 32 % do pierwszego półrocza 2015 roku, kiedy wilki atakowały  odpowiednio 44 razy i 50. Gatunkiem najczęściej atakowanym przez wilki w pierwszym półroczu 2017 roku były owce – 23 razy. W siedmiu przypadkach wilki atakowały psy (w pierwszych półroczach 2015 i 2016 4 razy), dwa razy bydło, a konie i kozy tylko raz.

Coraz częstsze są udokumentowane przypadki zabijania psów znajdujących się przy zabudowaniach. Wiele zgłoszeń o zaginionych psach nie kwalifikuje się do wypłaty odszkodowań, ze względu na brak dowodów na to, że zostały one zabite przez wilki. Na miejscu zgłoszenia oprócz łańcucha nie ma resztek psa, śladów krwi i walki. Można przypuszczać, że przypadków zabijania małych psów jest znacznie więcej, ale nie są one zgłaszane.

Szczegółowe dane dotyczące szkód są dostępne w RDOŚ w Rzeszowie.

Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie, 7 lipca 2017

W dniu 28 czerwca 2017 roku Główny Inspektorat Ochrony Środowiska wraz
z firmą KRAMEKO sp. z o.o. zorganizował w siedzibie Ministerstwa
Środowiska seminarium "Pilotażowy monitoring wilka i rysia w Polsce
realizowany w ramach Państwowego Monitoringu Środowiska". Budżet
projektu, którego realizacja będzie trwała 3 lata (2017-2020)
to 3 mln złotych, pochodzące głównie (2,5 mln) z funduszy Unii
Europejskiej. Seminarium miało na celu przedstawienie oraz
przedyskutowanie dotychczasowych i przyszłych założeń metodycznych
monitoringu wilka i rysia w Polsce oraz obecnego stanu populacji tych
gatunków. Program pdf
Prezentacje: Metodyka Ryś, Stan Populacji Ryś, Metodyka Wilk, Stan Populacji Wilk, Baza Pokarmowa, Monitoring Genetyczny, Wilk w Kulturze

Roman Gula i Marcin Czerny, 3 lipca 2017

Kłusujący wilk porusza się z prędkością około 12 km/h. Patrolując swoje rozległe (100-250 km²) terytoria, wilki pokonują średnio około 20 km na dobę. Badania biologii wilków wymagają zatem narzędzi, które umożliwiają sprawne poruszanie się na rozległych obszarach leśnych. Podążając za wilkami, najczęściej poruszamy się samochodami. Jednak w przeciwieństwie do entuzjastów rajdów 4x4, staramy się omijać miejsca, w których istnieje duże ryzyko utknięcia w błocie. Zakopanie samochodu oznacza w najlepszym przypadku sporo pracy, a w najgorszym spacer do wsi po traktor i stratę całego dnia pracy. Jednak nie zawsze udaje się uniknąć kłopotów i nawet badaczom z wieloletnim stażem zdarza się czasami zakopać samochód. Szczególnie często zdarza się to wtedy, gdy podążając za sygnałem wysyłanym przez nadajnik telemetryczny na wilku lub tropami wilków na śniegu, znajdziemy się w miejscu, w którym nigdy wcześniej nie byliśmy. Po większości takich sytuacji nie zostaje żadna dokumentacja fotograficzna – zrobienie zdjęcia jest ostatnią rzeczą, która przychodzi do głowy. Czasami jednak aparat jest pod ręką i ktoś wpada na pomysł żeby nacisnąć migawkę. Prezentujemy zdjęcia, które dokumentują kilka dramatycznych sytuacji i upamiętniają samochody, które dzielnie wspomagały nasze wysiłki badawcze.

Roman Gula i Katarzyna Bojarska, 6 czerwca 2017

Od dawna wiadomo, że drapieżniki mogą wykorzystywać właściwości terenu, aby ułatwić sobie polowanie. Badania w Ameryce Północnej wykazały, że wilki najczęściej zabijały swoje ofiary tam, gdzie najłatwiej było je dogonić, np. w dolinach rzecznych, na zamarzniętych zbiornikach wodnych, w głębokim śniegu, czy na nierównej powierzchni gruntu. Natomiast niewiele wiadomo na temat polowania wilków w gospodarczych, intensywnie użytkowanych lasach Europy.

Przykładem takich lasów są Bory Dolnośląskie. Porównując 66 miejsc zabicia ofiar oraz 66 innych wilczych lokalizacji w nadleśnictwach Ruszów, Wymiarki, Pieńsk i Węgliniec wykazaliśmy, że wilki zabijały ofiary bliżej ekotonów (granic między dwoma typami lasu lub między lasem i terenem niezadrzewionym), zbiorników wodnych, rowów melioracyjnych i cieków oraz ogrodzeń leśnych. Miejsca zabicia jeleni położone były najczęściej nad wodą i blisko ekotonów, w młodszych drzewostanach; natomiast sarny były zabijane przede wszystkim przy płotach otaczających uprawy leśne. Nasze badania pokazują, że wilki nauczyły się korzystać z struktur będących efektem gospodarki leśnej. Dzięki swojej plastyczności wilki z sukcesem zasiedlają tereny silnie przekształcone przez człowieka. Wyniki publikujemy w najnowszym numerze czasopisma Forest Ecology and Management.

Katarzyna Bojarska, 12 maja 2017

28 kwietnia mieszkaniec wsi Rzędziny (powiat policki, zachodniopomorskie) znalazł na swojej łące martwego wilka. Zwierzę wokół przedniej łapy miało zaciśniętą pętlę ze stalowej linki, a do niej przytwierdzoną pułapkę sprężynową. Pułapki tego typu, nazywane Belisle, używane są zwykle do łapania wilków w celach naukowych. Wilk prawdopodobnie zerwał stalową linkę i uciekł razem z pułapką, a ta zaplątała się w ogrodzenie z drutu kolczastego, uniemożliwiając dalsze przemieszczanie się zwierzęcia. Sprawę bada policja. Ze względu na bliskość granicy, w dochodzenie ma włączyć się również policja niemiecka.

Katarzyna Bojarska i Cezary Korkosz, 4 maja 2017

W dniach 20-23 kwietnia uczestniczyliśmy w międzynarodowym kongresie poświęconym ochronie wilków w Europie i Ameryce Północnej. Kongres odbył się w Centrum Edukacji Lobo Iberico w Robledo de Sanabria (Zamora, Hiszpania). W kongresie wzięło udział około 200 osób z 10 krajów. Wykłady prezentowane przez uczestników kongresu były podzielone na trzy bloki: (1) Wilki i zwierzęta gospodarskie, (2) Ochrona i zarządzanie populacjami wilków w Europie i Ameryce Północnej oraz (3) Wilk jako integralna część zasobów przyrodniczych. Niewątpliwą gwiazdą kongresu był David Mech, amerykański uczony prowadzący badania nad populacjami wilków od końca lat 50 ubiegłego wieku. Mech wygłosił dwa wykłady: o restytucji populacji wilków w Stanach Zjednoczonych oraz o swoich badaniach wilków na wyspie Ellesmere’a w Arktyce kanadyjskiej. Do najciekawszych prezentacji należały też wykłady Djuro Hubera o zarządzaniu populacją wilków Chorwacji, Eleny Tsingarskiej o wyzwaniach i praktycznych rozwiązaniach zastosowanych podczas przygotowania przepisów dotyczących polowania na wilki w Bułgarii, oraz Shannon Barber-Meyer o restytucji wilków meksykańskich w Arizonie i Nowym Meksyku. Interesujących aspektem konferencji był szereg wykładów prezentujących sytuację wilków na półwyspie Iberyjskim. Wysiłki na rzecz redukcji szkód wyrządzanych przez wilki wśród zwierząt gospodarskich, monitoring populacji, kłusownictwo, społeczna akceptacja wilków oraz polowania na wilki należały do tematów najczęściej poruszanych w dyskusjach panelowych. Podczas kongresu przedstawiono także szereg metod ochrony zwierząt hodowlanych, wśród których najbardziej skuteczną na półwyspie Iberyjskim wydaje się zastosowanie pasterskich psów stróżujących dużych ras (mastif pirenejski). Polskim akcentem były nasze wykłady o wpływie gospodarki leśnej na sposób polowania wilków na jelenie i sarny (Katarzyna pdf) oraz różnic w statusie populacji wilków po wschodniej i zachodniej stronie Wisły (Roman pdf).

Roman Gula, Katarzyna Bojarska i Joanna Sulich
27 kwietnia 2017

W połowie marca, w leśnictwie Brzozowe Grądy (Nadleśnictwo Augustów) zostały znalezione szczątki łosia zagryzionego przez watahę Augustów. Klępa ta została zabita dzień wcześniej. Wnętrzności, z wyjątkiem żołądka, tylna połowa tuszy oraz płód zostały zjedzone. O tym, że klępa była ciężarna świadczyły znalezione w pobliżu resztki kości łoszaka. Po wilczym posiłku pozostała znaczna część ofiary, więc postanowiliśmy ustawić foto-pułapki w nadziei na to, że wilki wrócą. I rzeczywiście, równo tydzień później drapieżniki pojawiły się. Wilki okazały się sprytne i szybko odciągnęły zdobycz poza zasięg kamery. Jednak udało nam się w końcu je zarejestrować. W ciągu kolejnych dni wilki żerowały na padlinie, a z łosia pozostał niewielki fragment kręgosłupa i skóra. Przy tej okazji udało nam się zarejestrować, jak wiele gatunków korzysta z wilczych ofiar. Padlinę odwiedzały między innymi kuny, lisy, kruki, myszołowy i bieliki.

W Puszczy Augustowskiej występują cztery gatunki kopytnych, na które wilki mogą polować: łosie, jelenie, sarny i dziki. Do niedawna łosie bardzo rzadko padały ofiarą tych drapieżników. Jednak w ostatnim czasie coraz częściej znajdujemy szczątki łosi, zabitych przez wilcze watahy. Moratorium na odstrzał łosi zaowocowało wzrostem liczebności tego gatunku, ale także postarzeniem się populacji. Być może są to czynniki, które wpływają na zwiększenie udziału łosi w diecie wilków.

Joanna Harmuszkiewicz, 24 kwietnia 2017

Rok temu informowaliśmy o sytuacji jednej z grup rodzinnych (Północna) wilków bytujących w Wigierskim Parku Narodowym. Na przełomie 2015/2016 roku okazało się, że wszystkie 4 szczeniaki zostały zaatakowane przez świerzbowca. Na przełomie stycznia i lutego 2016 roku, doszło do przejęcia terytorium przez inną grupę wilków. Para rodzicielska przestała pojawiać się w nagraniach, kamery rejestrowały wyłącznie obce wilki, oraz 2 lub 3, towarzyszące im chore szczeniaki, poprzedniej pary rodzicielskiej. Aż do końca kwietnia kamery dość regularnie rejestrowały parę dorosłych, obcych wilków, oraz 2-3 towarzyszące im chore szczeniaki.

Latem, częstotliwość rejestracji wilków z tej grupy, drastycznie spadła. Kamery rejestrowały wyłącznie dwa dorosłe osobniki. Na części nagrań udawało się je zidentyfikować, jako konkretne osobniki – samca i samicę z grupy „obcych”. Pomimo poszukiwań, nie udało się znaleźć żadnych śladów, świadczących aby w grupie tej doszło do rozrodu.

Taki stan, z rzadko rejestrowanymi, dwoma dorosłymi wilkami utrzymywał się aż do grudnia 2016 r. Dopiero w grudniu, w nagraniach pojawił się trzeci wilk, z objawami zarażenia świerzbowcem. Jego stan był zły – sierść bardzo mocno przerzedzona i skrócona. Niedługo potem, kamery zarejestrowały prawdopodobnie jeszcze dwa inne osobniki, z objawami zarażenia świerzbowcem. Ich stan i ogólna kondycja wydawały się być jednak całkiem niezłe, a przerzedzenie futra nie było aż tak drastyczne. Niestety, z powodu zmian wyglądu wywołanych chorobą, nie można mieć pewności czy są to szczeniaki poprzedniej pary rodzicielskiej. To zagadnienie powinny wyjaśnić badania genetyczne. Jednak wydaje się mało prawdopodobne, aby były to inne osobniki. Najsłabszy z chorych wilków przeżył falę styczniowych mrozów. Wydaje się, że bez pomocy zdrowych członków grupy, nie było by to możliwe. Również informacje zdobyte w trakcie tropień, wskazują na opiekę i wsparcie zdrowych, dorosłych członków grupy, wobec najsłabszego osobnika.

Wydawało się, że grupa ta liczy 5 osobników. Jednak kolejne nagrania z foto-pułapek, sugerują, że w grupie tej, okresowo mogą pojawiać się prawdopodobnie jeszcze dwa, zdrowe, dorosłe wilki. Nie udało się ich przyporządkować do znanych z wcześniejszych nagrań osobników. Na ich pochodzenie i relacje z resztą grupy, mamy pewne domysły, jednak dopiero badania genetyczne pomogą je potwierdzić.

Sytuacja w tej grupie, cały czas jest dość dynamiczna. Znaleziono w tym roku, ślady świadczące o rui, mamy nadzieję, że para ta doczeka się własnego potomstwa.

Maciej Romański, 3 marca 2017

Dostaliśmy pięć opinii w sprawie tego, co niósł i jadł samiec z watahy Orzechowej. Czytelnicy WILKnetu jednogłośnie wskazali na … szczątki sarny. Krzysztof Schmidt napisał: „ten tajemniczy posiłek z Borów Dolnośląskich, to jest przecież sarna!” Henryk Okarma też zmienił zdanie: „Po dokładnym obejrzeniu drugiego filmiku byłbym za fragmentem sarny, gdyż „powiewała” tam luźno taka dość cienka noga.”

Katarzyna Bojarska i jej zespół przeszukali teren kilka dni po zdjęciu foto-pułapki. Znaleźli resztki dwóch zabitych jeleni i trochę sierści sarny.

Przy okazji sprawdziliśmy jakie „małe” ofiary identyfikowaliśmy w odchodach wilków badając dietę wilków w Bieszczadach, Borach Dolnośląskich i regionie Świętokrzyskim. Szczątki - głównie włosy - mniejszych ssaków odnajdowaliśmy w około 5% odchodów. Były to włosy zajęcy, lisów, borsuków, kun, mniejszych łasicowatych, jenotów i gryzoni. Co ciekawe z podobną częstotliwością 5% odnajdowaliśmy w odchodach wilków włosy psów, ale włosy kotów znacznie rzadziej - 0.5%. Oczywiście przeważająca cześć diety wilków to duże ssaki kopytne. W naszym regionie Europy są to jelenie, sarny i dziki.

Roman Gula, 3 marca 2017

Tegoroczna zima sprzyja liczeniu wilków. Wykorzystując opady śniegu prowadzimy tropienia w Puszczy Augustowskiej na obszarze około 1600 km². Od grudnia ubiegłego roku, udało nam się zidentyfikować 8 wilczych grup. Rozmieszczenie tropów i powtarzalność liczebności grup w kontrolowanych kompleksach leśnych wskazuje na to, że są to odrębne watahy. Największa z nich liczy 7 osobników, najmniejsza 3. Na terytoriach trzech watah znaleźliśmy ślady rui, co daje nadzieję na pojawienie się szczeniąt wiosną. Kilkukrotnie mieliśmy też okazję posłuchać wilczego wycia. W tym roku wyjątkowo chętnie odpowiadają na nasze „nawoływania”. Sezon zimowy nadal trwa, więc mamy nadzieję na zebranie większej ilości informacji o naszych drapieżnikach.

Joanna Harmuszkiewicz, 25 lutego 2017

Henryk Okarma napisał do WILKnetu w sprawie Wilczej Kolacji:

"To z pewnością nie jest kuna, dlatego, że widać wyraźny ciemny pas na dość cienkim ogonie. Takie paski mają szopy, ale ogon jest za cienki, a zwierzę zbyt małe na szopa, gdyż młode są już całkiem wyrośnięte.To mi wygląda na kota."

Może ktoś z czytelników ma inny pomysł? Dla ułatwienia link do innej sekwencji wideo.

Pumpak, póltoraroczny syn wilczycy Orzechowej z Borów Dolnośląskich, od jesieni przebywa głównie w niemieckiej Saksonii , gdzie pod koniec ubiegłego roku był wielokrotnie widywany w pobliżu domostw, również w ciągu dnia. Organizacja LUPUS zajmująca się monitoringiem wilków w Niemczech obserwuje jego aktywność za pomocą fotopułapek. Jedna z pracownic podjęła próbę przepłoszenia go krzykiem, co częściowo odniosło zamierzony skutek-Pumpak od tamtej pory ograniczył swoją aktywność blisko budynków do godzin nocnych. LUPUS wystąpił również do władz Saksoniio pozwolenie na założenie Pumpakowi obroży telemetrycznej (poprzednią, założoną przez pracowników Polskiej Akademii Nauk, zrzucił wiosną). Jednak w tym samym czasie władze Görlitz złożyły do Ministerstwa Saksonii podanie o pozwolenie na odstrzał tego wilka. Pozwolenie to zostało wydane w styczniu.

Pumpak już jako bardzo młody wilk wykazywał niższy od przeciętnego lęk przed człowiekiem. Był dość często widywany przez pracowników leśnych i mieszkańców okolic, jednak nigdy nie zaobserwowano u niego agresji do ludzi lub zwierząt domowych. Kiedy Orzechowa urodziła kolejne szczenięta, Pumpak brał aktywny udział w opiece nad swoim młodszym rodzeństwem. Jesienią Pumpak wszedł w fazę dyspersji, co oznacza, że opuścił swoją rodzinną watahę w poszukiwaniu szans na założenie własnej. Jest to trudny okres w życiu młodych wilków, ponieważ muszą one samodzielnie poszukiwać pokarmu i unikać niebezpieczeństw w obcym sobie terenie.

W naszej opinii, Pumpak powinien zostać zaobrożowany w celu umożliwienia dokładniejszego monitorowania jego aktywności oraz, w razie potrzeby, przepłoszony z okolic ludzkich domostw za pomocą gumowych kul. Władze Saksonii, wydając pozwolenie na jego odstrzał na obecnym etapie, nie podjęły żadnej próby rozwiązania tego problemu.

26 stycznia 2017, Katarzyna Bojarska

Dzięki utrzymującej się od Świąt pokrywie śnieżnej możemy ocenić liczebność rodzin wilczych w regionie świętokrzyskim. Systematycznie patrolujemy drogi leśne w poszukiwaniu świeżych tropów. Podążając za takim tropem można dość łatwo policzyć z iloma osobnikami mamy do czynienia. Wilki z watahy często rozdzielają się. Można też spotkać tropy pojedynczych osobników, które mogą być migrującymi osobnikami nie należącymi do żadnej watahy. Dodatkowo terytoria sąsiednich watah mogą się nakładać na siebie. To komplikuje ocenę liczebności rodzin. W monitoringu wilków prowadzonym przez Fundację SAVE w regionie świętokrzyskim, przyjmujemy, że liczba wilków w rodzinie jest równa największej grupie wilków, którą odnotowaliśmy na danym terenie. Jest to ocena konserwatywna – wielkość rodziny może być nieco większa, ale jeśli obserwacje powtarzają to zazwyczaj różnica ta nie jest duża. Nie potrafimy też powiedzieć czy tropy pojedynczych wilków należą do osobników z watahy, czy samotnych, migrujących wilków.

Pisałem już o wideo Wojciecha Chmielarskiego, który zarejestrował w wigilie rodzinę 10 wilków w Puszczy Iłżeckiej. We wschodniej części Puszczy Świętokrzyskiej (Lasach Siekierzyńskich) odnotowaliśmy w ostatni weekend świeże tropy dwóch i trzech wilków w odległości około 2 km. Wydaje nam się, że były to tropy różnych wilków. W zachodniej części Puszczy Świętokrzyskiej kilkakrotnie zarejestrowaliśmy tropy ośmiu wilków. Jest to największa liczebność tej watahy, monitorowanej od 2006 roku. W Lasach Niekłańsko-Bliżyńskich, podobnie jak w zeszłym roku, spotykamy tropy 3 wilków. W rejonie tym już trzeci rok z rzędu nie udało nam uzyskać odpowiedzi na wycie i nie mamy żadnych dowodów wskazujących na reprodukcję tej watahy. W Lasach Przysuskich podczas jednej wizyty odnaleźliśmy świeże tropy tylko jednego wilka, ale mamy nadzieję, że do końca zimy uda nam się w tym rejonie wytropić więcej wilków.

20 stycznia 2017, Roman Gula

W okresie drugiego półrocza 2016 roku doszło do 92 ataków wilków na zwierzęta hodowlane i domowe. Jest to 31% spadek w stosunku do drugiego półrocza 2015 roku, kiedy ataków było 133. Zmniejszenie liczby szkód jest jeszcze bardziej wyraźne w stosunku do drugiego półrocza 2014. Wilki atakowały wtedy zwierzęta hodowlane i domowe 156 razy. Podobnie jak w poprzednich latach gatunkiem najczęściej atakowanym przez wilki były owce. Oprócz owiec w 2016 roku zostało zabitych lub poranionych 15 sztuk bydła domowego, 10 psów (przypadki potwierdzone), 4 konie, 8 kóz i dwa hodowlane daniele. Łącznie od 1 stycznia 2016 do 31 grudnia 2016 roku doszło do 136 ataków, co daje 25 % spadek liczby ataków w stosunku do roku 2015 i 37 % w stosunku do 2014 r.

Szczegółowe dane do tyczące szkód są dostępne w RDOŚ w Rzeszowie.

16 grudnia 2016, Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie

Od kilku lat zajmuję się badaniem wilków w Borach Dolnośląskich. Jestem też właścicielką dwóch owczarków niemieckich i nie wyobrażam sobie prowadzenia tych badań bez pomocy moich psów. Niuniek i Zołzia sprawnie i z dużej odległości wyczuwają resztki wilczych ofiar, pokazują gdzie wilki znakowały i gdzie odpoczywały. Warunek jest jeden - psy muszą cały czas pozostawać w niewielkiej odległości ode mnie, tak żeby nie ginąć z pola widzenia. Umożliwia mi to z jednej strony obserwację ich pracy, a z drugiej - zapewnia bezpieczeństwo. Ponieważ od dawna wiem, że psy mogą paść ofiarą ataku wilków.

Psy samodzielnie wałęsające się po lasach stanowią poważny problem w ochronie dzikiej przyrody, a wilki są naturalnym czynnikiem pomocnym w ich zwalczaniu. Jednak nie zawsze ich aktywność jest mile widziana. Podczas polowania, psy myśliwskie biegają swobodnie, poza zasięgiem wzroku myśliwych i najczęściej nie wykazują lęku przed wilkami. W Internecie nie brakuje opisów sytuacji, w których psy myśliwskie w różnych krajach zostały zaatakowane przez wilki.

Ostatnio takie wydarzenie miało miejsce w regionie świętokrzyskim i zostało opisane na naszej witrynie WILKnet. Artykuł na temat tego zdarzenia zatytułowany „Coraz więcej wilków w regionie. Zagryzły dwa psy myśliwskie” ukazał się też w Gazecie Wyborczej. Został on napisany w tonie demonizującym wilki, dobrze wpisującym się w nagonkę prasową na ten gatunek w Polsce. Co gorsze, zawiera stwierdzenia nieprawdziwe, jak to że „...(wilki) są agresywne i stają się mniej płochliwe”. Nieprawdą jest również sugestia, że w związku ze wzrostem liczebności wilków zagrożone jest bezpieczeństwo ludzi.

Atak wilków na psy nie powinien zdziwić nikogo, kto zna biologię tego gatunku. Rodzina wilcza musi zabezpieczyć dla siebie obszar zapewniający wystarczającą ilość pożywienia (100-400 km ²). Dlatego wilki bronią swoich terytoriów przed konkurencją - innymi wilkami. Zazwyczaj ta obrona ogranicza się do znakowania terytorium za pomocą moczu, odchodów i drapania. Jednak w przypadku napotkania obcego wilka na swoim terenie, wilcza rodzina zazwyczaj atakuje i atak ten często kończy się zabiciem intruza. Nietrudno wyobrazić sobie, że to samo może wydarzyć się w sytuacji, w której wilki spotkają na swoim terytorium psa. Zagęszczenie wilków jest na tyle niskie (ok. 1-5 osobników na 100 km ²), że takie spotkanie w trakcie spaceru lub polowania jest mało prawdopodobne. Należy jednak być świadomym zagrożenia i w miarę możliwości trzymać psa blisko siebie. Psy na terenach leśnych muszą być trzymane na smyczy, nie dotyczy to jednak psów myśliwskich w trakcie polowania. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody za szkody w mieniu spowodowane przez wilki, w tym za zabite psy, przysługuje odszkodowanie.

Szkoda, że autorzy artykułu nie zamieścili wypowiedzi biologów znających dobrze mechanizmy zachowania wilków. Poprawiłoby to znacznie obiektywność artykułu i zapobiegło napędzaniu nieuzasadnionych obaw przed tymi zwierzętami.

30 listopada 2016, Katarzyna Bojarska

21 listopada 2016 w Jankowcach koło Leska została znaleziona martwa młoda
samica wilka z zaplątaną na szyi stalową linką. Z pierwszych ustaleń wynika, iż jest to najprawdopodobniej zerwany i splątany wnyk, który zacisną się na szyi i spowodował uszkodzenia tkanek i  stan zapalny. Zwierzę chodziło z tym wnykiem najprawdopodobniej kilka dni. Przyczynę śmierci określi sekcja martwej wilczycy.

24 listopada, Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie

Uniwersytet Techniczny Monachium (Technische Universität München), Fundacja SAVE Polska oraz Muzeum i Instytut Zoologii PAN prowadzą badania socjologiczne nad postrzeganiem wilków w polskim społeczeństwie. Dotychczas przeprowadziliśmy badania ankietowe w 4 regionach, w których występują wilki: Bieszczadach, regionie Świętokrzyskim, Borach Dolnośląskich oraz Puszczy Drawskiej i Lasach Wałeckich. Badania obejmują dwie grupy społeczne: pracowników Lasów Państwowych oraz mieszkańców małych miejscowości, dotychczas 415 osób. Wstępne analizy wskazują, że leśnicy mają generalnie bardziej negatywny stosunek do wilków niż pozostali mieszkańcy regionów. Najbardziej negatywny obraz wilków połączony ze strachem przed tymi zwierzętami przejawiają mieszkańcy Bieszczadów. Tylko 27% leśników popiera całkowitą ochronę wilków, a 65% z nich uważa, że wilki powinny być gatunkiem łownym z okresem ochronnym. Ochronę wilków popiera 43% mieszkańców wsi i małych miast, natomiast 42% ankietowanych z tej grupy uważa, że dopuszczalne powinny być polowania na wilki, z wyłączeniem okresów ochronnych (wychowu młodych). Co ciekawe, poparcie dla nieograniczonych polowań jest niskie w obu grupach. Polowania takie popiera 12% leśników i 7% mieszkańców regionów.

7 listopada 2016, Elizabeth Gosling, Technische Universität München

Wczoraj, 2 listopada o godzinie 6 rano samochód osobowy zderzył się z wilkiem przebiegającym drogę w okolicach Samsonowa. Zabity wilk to samiec w wieku dwóch i pół roku. Ważył 31 kilogramów i był w dobrej kondycji. Zdarzenie miało miejsce na skraju zachodniej części Puszczy Świętokrzyskiej, około 6 km od rendez-vous watahy z Puszczy. Wataha ta  rozmnażała się w zeszłym roku, być może więc wilk pochodził właśnie z tej rodziny. Jest to drugi przypadek zabicia wilka na tej drodze. Jesienią 2011 roku w okolicach Odrowążka samochód potrącił samicę. 

3 listopada 2016, Roman Gula,

Po prawie dwóch miesiącach prób udało się nam w końcu uzyskać odpowiedź watahy z Puszczy Świętokrzyskiej na naszą stymulację wycia. W czwartek 25 sierpnia odpowiedziały co najmniej cztery dorosłe osobniki i kilka szczeniąt. Wataha odezwała się z okolic zeszłorocznego rendezvous. Wcześniej wyliśmy w tym miejscu kilkakrotnie, ale dotychczas tylko raz Arturowi Milanowskiemu udało się uzyskać odpowiedź jednego wilka. Zimą odnotowaliśmy na terytorium tej rodziny tropy czterech wilków, a w listopadzie 2015 Krzysztof Król widział pięć wilków przekraczających drogę Odrowąż-Samsonów.

31 sierpnia 2016, Roman Gula

W pierwszym półrocza 2016 roku doszło do 44 ataków wilków na zwierzęta hodowlane i domowe. Jest to 12 % spadek w stosunku do pierwszego półrocza 2015 roku i 27 % do pierwszego półrocza 2014 roku, kiedy wilki atakowały zwierzęta hodowlane i domowe odpowiednio 50 i 60 razy. Nadal gatunkiem najczęściej atakowanym przez wilki były owce. Oprócz owiec w 2016 roku zostało zabitych kilka sztuk bydła domowego (cielęta, jałówki), jeden koń, jeden daniel i kilka psów (w tym pasterskie). Szczegółowe dane do tyczące szkód są dostępne w RDOŚ w Rzeszowie.

1 sierpnia 2016, Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie

Jeden z czwórki szczeniaków wilczycy Orzechowej (wideo) przy padłej sarnie. W wieku 12 tygodni szuka już okazji do samodzielnego żerowania.

25 lipca 2016, Katarzyna Bojarska

26 czerwca Grzegorz Zawadzki spotkał szczenię wilka na drodze leśnej, w nadleśnictwie Pomorze w Puszczy Augustowskiej. Grzegorz przesłał nam bardzo dobrej jakości zdjęcia, które zrobił w trakcie spotkania. Dziękujemy!

19 lipca 2016, RG

Wilczyca Freja, odłowiona w marcu 2015 w Bieszczadzkim Parku Narodowym, od trzech miesięcy bytuje w Pieninach, na pograniczu polsko-słowackim. W czasie kontroli lokalizacji Freji nie stwierdziliśmy na tym terenie obecności innych wilków. Szczegóły w raporcie BPN

14 lipca 2016, Bartosz Pirga i Przemysław Wasiak

Koniec roku szkolnego dla uczniów niektórych szkół przebiegł pod znakiem wilka. W ubiegłym tygodniu miałam przyjemność przeprowadzić zajęcia dla dzieci o tematyce wilczej w Zespole Szkolno-Przedszkolnym w Bożejowicach (koło Bolesławca) oraz w Szkole Podstawowej w Parowej. Podczas wakacji mieszkańcy regionu będą także mogli dowiedzieć się czegoś o wilkach - na Jagodowym Lecie 2 lipca w Ruszowie (http://ruszowplus1.blogspot.com/2016/06/jagodowe-lato-2016-program-imprezy.html)
oraz podczas Biegu Wilka organizowanym w trakcie Dni Gozdnicy 30 lipca (https://web.facebook.com/BIEG-WILKA-934364796680272/?_rdr).

1 lipca 2016, Katarzyna Bojarska

Mariusz Machowski zarejestrował fotopułapką wilka w lesie w pobliżu miejscowości Jagodne, na pograniczu województw mazowieckiego i świętokrzyskiego (zdjęcie obok). Dwa wilki w tej okolicy były także widziane w trakcie polowania zbiorowego. Ślady obecności wilków są odnotowane przez myśliwych w tym kompleksie leśnym od około dwóch lat.

29 czerwca 2016, Roman Gula

Wilczyca Orzechowa wciąż jest dla nas źródłem fascynujących informacji o zachowaniach związanych z rozrodem wilków. W tym roku, podobnie jak w ubiegłym, samica nie trudziła się kopaniem nory i urodziła swoje potomstwo na powierzchni ziemi, pod niewielkim świerkiem. Co ciekawe, miejsce które wybrała oddalone było zaledwie 200 m od zeszłorocznego. Jednak w tym roku wilczyca nie pozostała tam długo, bo już po 8 dniach przeniosła szczeniaki na odległość około 400 m. Nowa lokalizacja była korzystniejsza ze strategicznego punktu widzenia, ponieważ znajdowała się bliżej wody i była trudniej dostępna dzięki otaczającym ją licznym zwalonym drzewom. Wilczyca i jej szczenięta przebywały tam 11 dni, po czym zdecydowały się na kolejną przeprowadzkę, tym razem aż 2 km dalej! I tu nastąpiła zmiana - wilki powiększyły norę lisa, tak by mogła pomieścić szybko rosnące szczeniaki. Kopanie nory dla już wyrośniętych szczeniąt wydawało mi się z początku dziwne, ale dane telemetryczne dorosłych wilków, Orzechowej i Pumpaka, szybko wyjaśniły przyczynę takiego zachowania. Otóż trzytygodniowe wilcze potomstwo coraz częściej zostaje na dłużej bez opieki, a nora stanowi dla nich schronienie w razie niebezpieczeństwa. Kolejne przenosiny nastąpiły na początku czerwca, gdy szczeniaki skończyły miesiąc. Obecnie, 6-tygodniowe szczenięta zaczynają odbywać małe samodzielne wyprawy, dzięki czemu zostały po raz pierwszy zarejestrowane na fotopułapce i nareszcie dowiedzieliśmy się ile ich jest. Policzcie sami :-)

14 czerwca 2016, Katarzyna Bojarska

W 2016 roku na wyspie Isle Royale (Jezioro Górne, Michigan, USA) pozostały już tylko dwa wilki. W poprzednim roku nie obserwowano oznak reprodukcji, ani nie znaleziono żadnych łosi upolowanych przez wilki. Wszystko wskazuje na to, że bez interwencji wilki na Isle Royale wyginą. Szansa na ponowne, naturalne zasiedlenie wyspy przez te drapieżniki jest niewielka, ponieważ obecnie, ze względu na ocieplanie się klimatu, Jezioro Górne rzadko zamarza. Administracja Parków Narodowych USA rozważa cztery scenariusze dalszego postępowania z wilkami na Isle Royale. Pierwszy zakłada brak interwencji, pozostałe trzy scenariusze to różne formy reintrodukcji wilków na wyspę. Pierwszy ze scenariuszy interwencyjnych zakłada, natychmiastową, jednorazową reintrodukcję, która zostanie przeprowadzona w okresie 36 miesięcy. Druga propozycja zakłada wielokrotną reintrodukcję, zapewniającą powstanie i przetrwanie żywotnej populacji w okresie minimum następnych 20 lat. W tym scenariuszu docelowa liczba wilków i liczba rodzin wilczych zostanie ustalona przez ekspertów, a skala i częstość reintrodukcji będzie nakierowana na osiągniecie tych wielkości. Trzeci ze scenariuszy zakłada brak natychmiastowej interwencji oraz monitorowanie zależności między populacją łosi i roślinnością. Po przekroczeniu założonych progów liczebności łosi lub ubytków w roślinności zostanie przeprowadzona reintrodukcja wilków na wyspę zgodnie z jednym z dwóch pozostałych scenariuszy interwencji (jednorazowa lub wielorazowa reintrodukcja). Ostateczna decyzja zostanie podjęta w 2017 roku. Szczegóły na stronie Wolves and moose on Isle Royale.

12 maja 2016, Roman Gula

Wczoraj fotopułapka zarejestrowała wilczycę Orzechową podczas krótkiej przerwy w opiece nad szczeniętami. Na początku filmu (link youtube) widać wyraźnie jej powiększone sutki. Wilczyca musi regularnie opuszczać szczenięta, by napić się wody. Pokarm jest jej dostarczany przez inne wilki.
Kolejnego poranka w tym samym miejscu sfotografował się syn Orzechowej, Pumpak. Dzisiaj skończył pierwszy rok życia. Jest to swego rodzaju sukces, ponieważ śmiertelność młodych wilków jest zazwyczaj bardzo wysoka. Wszystkiego najlepszego :-)

9 maja 2016, Katarzyna Bojarska

Nadszedł czas narodzin wilczych szczeniąt. Pod koniec kwietnia pracownik nadleśnictwa Ruszów widział wilczycę, której powiększone sutki wskazywały na to, że karmi szczenięta. Samica ta należy do watahy graniczącej od południa z rodziną Orzechowej. Także w zeszłym roku pracownicy nadleśnictwa Pieńsk obserwowali dość wczesny rozród w tej watasze.

Namiary telemetryczne Orzechowej umożliwiają nam uzyskanie bardziej dokładnej daty porodu. Orzechowa od 2 maja przebywa w miejscu, gdzie rok temu, około 9 maja, urodziła Pumpaka i jego siostrę. Tym samym rozpoczął się okres bardziej stacjonarnego trybu życia wilków. Karmiąca wilczyca przez pierwsze 2 tygodnie musi pozostawać ze szczeniakami. Pozostali członkowie grupy rodzinnej codziennie starają się zdobyć pokarm i wrócić z nim do wilczycy-matki. Lokalizacje z obroży Pumpaka wskazują na to, że bierze on udział w życiu watahy w tym newralgicznym okresie.

5 maja 2016, Tekst i zdjęcie Katarzyna Bojarska

W czwartek 21 kwietnia w VI LO im. Adama Mickiewicza w Krakowie odbyły się obchody Dnia Ziemi. Gościliśmy profesora Romana Gulę, pracownika Muzeum i Instytutu Zoologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, naukowca i eksperta prowadzącego od wielu lat badania ekologii wilków w Polsce, a także badacza egzotycznych gatunków na Nowej Kaledonii. Wykład był dla młodzieży naszej szkoły interesującą lekcją odsłaniającą tajemnice biologii i ekologii wilków, a także spotkaniem z ciekawym badaczem i naukowcem. Po wykładzie odbył się konkurs plakatowy promujący ochronę dzikich drapieżników w Polsce: wilków, niedźwiedzi i rysi.

27 kwietnia 2016, Społeczność VI LO im. Adama Mickiewicza w Krakowie

Pod koniec 2015 roku świerzbowiec zaatakował wszystkie cztery młode wilki urodzone w tym roku w watasze Północna - jednej z rodzin wilków bytujących w Wigierskim Parku Narodowym. Pierwszych objawów można było dopatrzeć się w nagraniach fotopułapek z listopada, jednak dopiero w grudniu objawy stały się na tyle wyraźne, że można było to potwierdzić. Stan zarażonych szczeniąt dość szybko pogarszał się i w połowie stycznia jeden z nich przestał być rejestrowany w nagraniach.

Na przełomie stycznia i lutego para rodzicielska przestała pojawiać się w nagraniach, natomiast zaczęliśmy rejestrować inne dorosłe wilki. W połowie marca 2016 nadal żyły dwa albo trzy zarażone szczenięta. Ubytki futra bardzo utrudniają rozpoznawanie konkretnych osobników, dlatego też nie mamy pewności ile chorych szczeniąt nadal żyje. Dwa z nich dość często towarzyszą dwóm dorosłym wilkom z watahy. Nie jesteśmy natomiast w stanie stwierdzić, czy szczeniak pojawiający się samotnie w nagraniach jest trzecim z zarażonych. Stan dwóch szczeniaków zaczął się obecnie poprawiać. Nie obserwujemy dalszej utraty sierści, a ich kondycja wydaje się być dość dobra. Mamy nadzieję, że przynajmniej dwa z chorych osobników mają szanse przeżyć.

Świerzb obserwowaliśmy tylko w grupie Północnej. Na terytorium zajmowanym przez tą watahę, zimą 2016 roku rejestrowane były również lisy z wyraźnymi objawami świerzbu, a pod koniec marca zaobserwowano sarnę, prawdopodobnie zaatakowaną przez tego pasożyta.

Jak pokazują obserwacje osobników monitorowanych telemetrycznie w Ameryce Północnej i Europie wilki (także szczenięta) zarażone świerzbowcem są w stanie przeżyć i zregenerować sierść w miejscach zainfekowanych. Chorym osobnikom w Wigierskim Parku sprzyjała łagodna zima, bez silnych mrozów, niebezpiecznych w przypadku ubytków izolacji termicznej. Liczna grupa dorosłych i zdrowych wilków z pewnością jest w stanie skuteczniej polować i zapewnić dostateczną ilość pokarmu chorym, młodym osobnikom, co może także wpłynąć korzystnie na szanse ich przeżycia.

Maciej Romański, 11 kwietnia 2016

Tegoroczna zima była bardzo łagodna i pokrywa śnieżna umożliwiająca tropienie zalegała jedynie przez około trzy tygodnie, na przełomie stycznia i lutego. W tym czasie udało nam się wytropić wilki z wszystkich czterech watah, które monitorowaliśmy dotychczas. W Puszczy Świętokrzyskiej, do której mamy najbliżej, tropy wilków odnotowaliśmy wielokrotnie, najwięcej pięciu osobników. Pojedyncze wilki były kilkakrotnie obserwowane przez leśników i drwali. W lasach Niekłańsko-Bliżyńskich odnotowywaliśmy pojedyncze tropy na błocie i odchody. W okresie kiedy był śnieg udało nam się w tym rejonie wytropić grupę trzech wilków. Co ciekawe, tego samego dnia wytropiliśmy grupę trzech wilków w Lasach Przysuskich. Tropy były oddalone od siebie o około 20 km i w obu przypadkach świeże. Jest to kolejna przesłanka wskazująca na istnienie dwóch watah w zachodniej części pogranicza województw świętokrzyskiego i mazowieckiego. Również w Puszczy Iłżeckiej udało nam się wytropić wilki. W pierwszej dekadzie lutego w pobliżu miejsca, z którego latem słyszeliśmy wycie watahy z młodymi, tropiliśmy grupę sześciu wilków. Niespodziewane opady śniegu w nocy z 14 na 15 marca umożliwiły nam też wytropienie wilków we wschodniej części Puszczy Świętokrzyskiej – Lasach Siekierzyńskich. Rankiem 15 marca wytropiliśmy parę wilków, do której po jakimś czasie dołączył jeden, nieco mniejszy osobnik. Informacja wraz ze wcześniejszymi stwierdzaniami tropów, odchodów i wycia pojedynczych wilków wskazuje, że także w tym lasach regionu może bytować rodzina wilków. Lasy Siekierzyńskie są oddzielone od Puszczy Świętokrzyskiej droga ekspresową S7, a od Puszczy Iłżeckiej zurbanizowanymi obszarami ciągnącymi się wzdłuż drogi krajowej nr 42.

Roman Gula i Artur Milanowski, 24 marca 2016

W dniach 15 – 21 lutego 2016 w Borach Dolnośląskich odbyły się warsztaty dla studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego, wprowadzające w tematykę terenowych metod badań biologii wilków. Warsztaty zorganizowane zostały przez Koło Przyrodników Studentów UJ w ramach programu badań ekologii wilków w Borach Dolnośląskich prowadzonego przez Instytut Ochrony Przyrody PAN i Muzeum i Instytut Zoologii PAN. Uczestnicy warsztatów poszukiwali śladów aktywności wilków wyposażonych w obroże GPS. W miejscach lokalizacji telemetrycznych udało im się odnaleźć resztki zabitych kopytnych, legowiska wilków oraz pobrać próbki sierści do badań genetycznych i izotopowych. Studenci uczyli się również lokalizacji wilków za pomocą tradycyjnej telemetrii VHF z użyciem kierunkowej anteny radiowej. Ich zadaniem była też rejestracja zachowania wilków za pomocą fotopułapek. Młode osobniki wykazywały żywe zainteresowanie sprzętem (zobacz film). Krótki opad śniegu umożliwił poznanie najprostszej metody badań wilczych zachowań - tropienia. Nadchodząca odwilż zmusiła uczestników do  przeprowadzenia tropień w nocy. Pomimo tego udało się odtworzyć prawie 10 km wędrówki watahy. Wielu studentów miało okazję po raz pierwszy  zobaczyć wilki na wolności.

Katarzyna Bojarska, 24 lutego 2016

Odłowiona w marcu 2015 roku na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego wilczyca Freja przebywała przez 8 miesięcy z watahą 8 wilków, w areale o wielkości 270 km². W nocy z 21 na 22 listopada niespodziewanie rozpoczęła migrację na zachód, która trwa do dziś (mapa obok tekstu). W grudniu 2015 na trzy tygodnie zatrzymała się w rejonie Magurskiego Parku Narodowego na obszarze około 260 km², po czym dalej ruszyła na zachód. Kolejnym dłuższym przystankiem na obszarze około 600 km² było przedgórze Słowackich Tatr Wysokich, gdzie przebywała przez 1,5 miesiąca. Tam, w rejonie Popradu Freja kilkakrotnie podchodziła do autostrady D1 próbując ją bezskutecznie przekroczyć. W pewnym momencie zbliżyła się nawet na odległość 300 metrów do tak zwanego górnego przejścia dla zwierząt – jednak z nieznanych przyczyn nie skorzystała z tego mostu nad ruchliwą drogą. Obecnie Freja przebywa w rejonie dwóch polskich parków narodowych - Gorczańskiego i Pienińskiego - w prostej linii 170 km od granicy swojego dawnego terytorium w Bieszczadach. 

Bartosz Pirga i Przemysław Wasiak, 19 lutego 2016

29 stycznia na autostradzie A18 w pobliżu skrzyżowania z DK 27 zginęła młoda wilczyca (Fot. 1). Zwierzę dostało się na jezdnię przez nieszczelność w dolnej części ogrodzenia. Otwór ten powstał już jakiś czas temu, o czym świadczy przechodząca pod siatką ścieżka zwierząt (Fot. 2). Oględziny miejsca wypadku ujawniły wiele innych uszkodzeń siatki.Ogrodzenie wymaga pilnej naprawy, gdyż w obecnym stanie autostrada A18 jest drogą niebezpieczną dla wilków i innych zwierząt, a tym samym dla ludzi.  Konieczne jest także wybudowanie większej liczby przejść odpowiednich dla dużych zwierząt.

Katarzyna Bojarska, 2 lutego 2016

We wtorek 19 stycznia w południowej części nadleśnictwa Wymiarki odłowiliśmy i zaobrożowaliśmy młodego samca z watahy Orzechowej. Pomimo, że wilk ma dopiero 9 miesięcy, ważył aż 45 kilogramów. Jego świetną kondycję potwierdził piękny wygląd futra i wyniki badań krwi. Wybudził się bez problemów i po kilku godzinach udało nam się zrobić mu kilka zdjęć – już z obrożą. Młody wilk większość czasu spędza ze swoją siostrą.

Katarzyna Bojarska, 22 stycznia 2016

Kilka dni temu obserwowaliśmy dwa młode wilki należące do jednej z watah w zachodniej Polsce. Wilcze szczeniaki mają obecnie nieco ponad sześć miesięcy, ale wielkością nie różnią się wiele od dorosłych osobników. Choć ich wzrost zakończy się całkowicie dopiero w wieku 12-14 miesięcy, fazę szybkiego wzrostu mają już za sobą, a ich zęby mleczne zostały już wymienione na stałe. Półroczne wilki, w zależności od tego w jakiej są kondycji, mogą ważyć od kilkunastu do ponad 30 kg. Pomimo prawie dorosłego wyglądu szczenięta nadal poświęcają mnóstwo czasu na zabawę. Taka aktywność to dla nich ważny trening przygotowujący do polowania i walki. Bawiąc się, wilki zacieśniają wzajemne więzi socjalne. Obserwowane przez nas szczenięta spędziły prawie dwie godziny ćwicząc pogonie, ucieczki, zapasy i atak z zasadzki. Kulminacją obserwacji było podejście jednego z wilków do fotografa ukrytego pod siatką maskującą na odległość niespełna 2 metrów. Ciekawskość zwyciężyła nad nieufnością!

Katarzyna Bojarska (tekst) i Cezary Korkosz (zdjęcia i tekst), 24 listopada 2015

W lipcu informowaliśmy o reprodukcji watahy wilków z Puszczy Świętokrzyskiej. Przez cały lipiec, sierpień i wrzesień kontynuowaliśmy próby lokalizacji watah w innych rejonach świętokrzyskiego przy pomocy stymulacji wycia. Udało nam się usłyszeć odpowiedź dorosłych i młodych watahy bytującej w Puszczy Iłżeckiej. Pięć dorosłych wilków wyprowadziło w tym roku co najmniej 4 młode. Wydaje się, że jest to obecnie największa wataha wilków w regionie, która co roku ma młode. Nie udało nam usłyszeć wilków w Lasach Niekłańsko-Bliżyńskich i Lasach Przysuskich, choć w obu rejonach systematycznie odnotowywaliśmy obecność wilków. Podsumowanie wyników letniej akcji stymulacji wycia na mapie obok. Jeśli ktoś z czytelników ma informacje dotyczące wycia wilków lub obserwacji szczeniąt w regionie świętokrzyskim prosimy o kontakt na adres wilknet@wp.pl

Artur Milanowski i Roman Gula, 12 października 2015

Ekipa Zachodniopomorskiego Towarzystwa Przyrodniczego założyła dotychczas obroże GPS trzem samcom wilka. Dwa z nich, odłowiony w Puszczy Drawskiej w roku 2014 Wrzos oraz uratowany z wnyków w roku 2015 Szczęściarz, należały do watahy zajmującej terytorium ponad 320 km² na Poligonie Drawskim. Wiele danych wskazuje na to, że wilki zamieszkują ten teren nieprzerwanie od kilkunastu lat. Wrzos pozostał na poligonie aż do wyczerpania się baterii w obroży telemetrycznej. Natomiast Szczęściarz” powędrował w kwietniu 2015 w okolice Puszczy Bydgoskiej, gdzie przemieszczał się na obszarze około 1500 km², aż do śmierci w wyniku kolizji z samochodem. Trzeci samiec, uwolniony w tym roku z wnyków Ryś, jest rozmnażającym się samcem w watasze zajmującej terytorium o powierzchni około 360 km² w okolicach Krzyża Wielkopolskiego. Nadajniki telemetryczne GPS-GSM wykorzystane w monitoringu zostały wykonane samodzielnie  przez pracowników ZTP i są stosowane także do monitoringu żubrów.

Katarzyna Bojarska, 22 września 2015

Latem, na drogach publicznych województwa podkarpackiego doszło do trzech kolizji samochodów z wilkami. Pierwszy wypadek zdarzył się w nocy z 27 na 28 sierpnia na drodze Stubno – Kalników w powiecie Przemyskim - zginął młody osobnik. Młoda samica została zabita 29 sierpnia na drodze wojewódzkiej nr 28 w miejscowości Rymanów, w powiecie Krośnieńskim. Kolejne zdarzenie miało miejsce 12 września, również na drodze wojewódzkiej nr 28 w Rymanowie – zabity został młody samiec.
Od 2009 roku na drogach podkarpacia doszło do 13 potwierdzonych kolizji samochodów z wilkami.

 Hubert Fedyń - RDOŚ Rzeszów, 14 wrzesnia 2015,

Z miejscem przyjścia na świat wilczych szczeniąt od zawsze kojarzy się przede wszystkim nora. Znalezienie jej jest uznawane za ostateczne potwierdzenie miejsca rozrodu. W tym roku, dzięki obroży GPS założonej na wilczycę Orzechową, od początku znaliśmy lokalizację miejsca rozrodu wilków na terenie nadleśnictwa Ruszów w Borach Dolnośląskich. Wilki wyraźnie skoncentrowały swoją aktywność wokół jednego punktu od 9 maja. Po 3 tygodniach, przeniosły się ze szczeniętami ok. 1 km dalej, gdzie pozostały przez kolejny miesiąc.

Odwiedziny tych dwóch miejsc dostarczyły nam ciekawych informacji. Szczenięta przyszły na świat w dojrzałym drzewostanie sosnowym, w kępie zaledwie kilkunastu młodych świerków (Fot. 1). Miejsce to nie przypominało w niczym okolic nor wilczych, jakie widziałam dotychczas w zachodniej Polsce, położonych najczęściej w młodnikach lub gęstym podszycie. Co dziwniejsze, brakowało najważniejszego elementu – nory! Szczenięta spędziły pierwsze dni życia w zagłębieniu ziemi między korzeniami młodego świerka, dobrze ukrytym przez nisko opadające gałęzie drzewa (Fot. 2). Nie jest to pierwsza taka obserwacja w Polsce – podobne „gniazda” wilcze zostały znalezione przez Romualda Mikuska nad Biebrzą.

Miejsce na które wilki przeniosły 20 dniowe szczeniaki, również nas zaskoczyło. Otwarty, dojrzały las sosnowy bez podszytu, nie oferowałby wilkom żadnej osłony gdyby nie porastająca go tawuła kutnerowata Spiraea tomentosa (Fot. 3). Ten obcy florze polskiej, inwazyjny krzew okazał się idealnym schronieniem dla wilków, które utworzyły w nim liczne korytarze i legowiska, w których były całkowicie niewidoczne nawet z bliskiej odległości. Co więcej, miejsce to położone było jedynie 1 km od granicy terytorium watahy, a nie jak najczęściej, w centrum areału. W tym przypadku może to być spowodowane spokrewnieniem i „pokojowymi” relacjami z sąsiednią watahą, z którą wataha Ruszów podzieliła dawne terytorium (patrz Aktualności WilkNet z 18 maja 2015).

Na zakończenie chciałabym podziękować pracownikom nadleśnictwa Ruszów za objęcie opieką miejsc rozrodu watahy Orzechowej.

Katarzyna Bojarska, 14 sierpnia 2015

W pierwszym półroczu 2015 roku doszło do 48 ataków wilków na zwierzęta hodowlane i domowe w województwie podkarpackim. Jest to dwudziestoprocentowy spadek w stosunku do liczby szkód w pierwszym półroczu 2014 roku, kiedy to wilki zaatakowały zwierzęta hodowlane i domowe 60 razy. Gatunkiem najczęściej atakowanym przez wilki są nadal owce. Oprócz owiec, w 2015 roku zostało zabitych kilka sztuk bydła domowego (cielęta i jałówki), psy i źrebak. Szczegółowe dane dotyczące szkód są dostępne w RDOŚ w Rzeszowie.

Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie, 22 lipca 2015

Jak co roku w lipcu, rozpoczęliśmy akcję lokalizacji grup rodzinnych wilków w regionie świętokrzyskim. W tym okresie, szczenięta mają około 9 tygodni i nie są w stanie polować z dorosłymi. Życie watahy koncentruje się wokół miejsca zwanego przez biologów rendez-vous, na którym szczenięta oczekują na powrót dorosłych z mięsem upolowanych ofiar. Wilki w tym okresie chętnie odpowiadają na stymulację wycia, a gdy odpowie cała wataha można łatwo rozróżnić wycie szczeniąt. Nasze wysiłki skierowaliśmy najpierw na watahę, która bytuje w zachodniej części Puszczy Świętokrzyskiej, położonej na terenie nadleśnictw Zagnańsk i Suchedniów. Po kilku nocach intensywnego wycia, udało nam się uzyskać odpowiedź całej watahy – wyły co najmniej 4 dorosłe i 2 szczenięta. Jest to drugi z kolei rok, kiedy wataha ta rozmnaża się.

Artur Milanowski i Roman Gula, 6 lipca 2015

Ilka Reinhardt z organizacji LUPUS, monitorującej populację wilków w Saksoni, przesłała nam informację o martwym wilku znalezionym 8 czerwca w okolicy miejscowości Lodenau. Młody, dwuletni samiec został znaleziony na poboczu drogi biegnącej wzdlłuż Nysy Łużyckiej, tuż przy granicy z Polską. Jak wykazała sekcja przyczyną śmierci była kolizja z samochodem. Wypadek miał miejsce około 1 km od telemetrycznych lokalizacji wilczycy Orzechowa z watahy Ruszów. Na pytanie czy wilk pochodził z tej watahy będziemy mogli odpowiedzieć po analizie materiału genetycznego.

Roman Gula, 10 czerwca 2015

Lokalizacje GPS zaobrożowanej w styczniu 2015 wilczycy Orzechowej wskazują, że jej areał, o wielkości ok. 130 km ², obejmuje fragment nadleśnictw Ruszów i Wymiarki. Orzechowej towarzyszą 3 wilki. Areał tej grupy rodzinnej jest o około połowę mniejszy od areału watahy Ruszów, monitorowanej telemetrycznie zimą 2012/13 (ok. 250 km ²). Sięgał on znacznie dalej na południe, zachodząc na teren nadleśnictw Pieńsk i Węgliniec. Obecnie, na południowej części dawnego areału watahy Ruszów bytują 2 albo 3 wilki. Wszystko wskazuje zatem na to, że wataha Ruszów podzieliła się. Jaki był mechanizm tego podziału będziemy mogli powiedzieć po analizie wyników badań genetycznych. Jest to drugi udokumentowany telemetrycznie przypadek podziału grupy rodzinnej wilków w Polsce. Pierwszy miał miejsce w Białowieży, kiedy młoda samica założyła nową rodzinę z samcem spoza watahy. Co ciekawe, dwie powstałe w ten sposób watahy używały praktycznie tego samego areału ( Jędrzejewski i inni 2004). W Bieszczadach udało się natomiast udokumentować telemetrycznie powstanie i rozwój rodziny wilczej założonej przez migrującego samca i samicę ( Gula i inni 2009, Tsunoda i inni 2009). Po trzech latach reprodukcji rodzina ta liczyła 9 wilków.

Katarzyna Bojarska, 18 maja 2015

Badania ekologii wilków na wyspie położonej na jeziorze Górnym, na pograniczu Kanady i USA, trwają już 59 lat. Jest to najdłużej trwający projekt na świecie. Wilki przeszły na wyspę po zamarzniętym jeziorze w latach 40-stych XX wieku z prowincji Ontario w Kanadzie. Ich liczebność osiągnęła maksimum 50 osobników w 1981 roku. Obecnie na wyspie bytują tylko 3 wilki. Naukowcy i przyrodnicy zastanawiają się czy tak nieliczna populacja ma szanse przetrwać i czy nie powinno się przesiedlić kilku osobników ze stałego lądu.
   Badania wilków na wyspie rozpoczął w 1959 roku David Mech, którego wspomagał pilot Don Murray (zmarł w ubiegłym roku). Obecnie badania prowadzą John Vucetich i Rolf Peterson. Raporty z projektu, publikowane co dwa lata, są dostępne na stronie internetowej projektu.
Aktualny raport: pdf

Roman Gula, 14 maja 2015

Książka L. Davida Mech’a, Douglasa W. Smith’a i Daniela R. Macnulty stara się odpowiedzieć na pozornie proste pytanie – w jaki sposób wilki polują na zróżnicowane pod względem wielkości ofiary? Wokół metod używanych przez wilki w czasie polowań narosło wiele mitów, między innymi dlatego, że badanie tego aspektu ekologii wilków jest technicznie bardzo trudne. Książka podsumowuje informacje nagromadzone w ciągu osiemdziesięcioletniej historii badań naukowych tego gatunku. Strategie polowań są naświetlone w kontekście ich koewolucji ze strategiami obrony ofiar. Autorzy opisują sposoby stosowane przez wilki do polowania na różne gatunki ofiar oraz pokazują jak trudne i ryzykowne mogą być takie polowania.

L. D. Mech, D W. Smith i D. R. Macnulty 2015. Wolves on the hunt - the behavior of wolves hunting wild prey. University of Chicago Press, 208 stron.

Roman Gula, 13 maja 2015

Wilki oraz ślady ich bytowania są regularnie odnotowywane w kompleksach leśnych na północ i północny-wschód od miejscowości Przedbórz (51⁰09’N, 19⁰59E). Myśliwi z tamtejszego koła łowieckiego oraz pracownicy Nadleśnictwa Przedbórz pierwszy raz odnotowali obecność wilków w czasie zimy 2012/2013. W 2014 roku obserwowano waderę z trzema młodymi, a ostatnio zarejestrowano wilki przy pomocy fotopułapek (zdjęcie obok). Jest to kolejna obserwacja wilków centralnym rejonie Polski - wilki występują także w pobliskim nadleśnictwie Gidle.

Henryk Okarma, 10 kwietnia 2015

Sejmowa Komisja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz senacka Komisja Środowiska organizują 9 kwietnia 2015 konferencję „Przyszłość wilka w Polsce”. Celem konferencji jest dyskusja nad głównymi zagrożeniami populacji oraz modelem ochrony wilków w Polsce. Program konferencji.

Roman Gula, 18 marca 2015

Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie od 2010 r. prowadzi i koordynuje prace nad atlasem rozmieszczenia ssaków Polski. Projekt realizowany jest przy współpracy z Instytutem Biologii Ssaków PAN w Białowieży, Muzeum i Instytutem Zoologii PAN w Warszawie i Zakładem Zoologii Systematycznej UAM w Poznaniu. Atlas obejmuje wszystkie ssaki występujące na terenie Polski. Dane, począwszy od 1980 r., zbierane są w oparciu o siatkę kwadratów 10 km x 10 km. Osobą koordynującą zbieranie danych o rozmieszczeniu wilków jest Henryk Okarma. Aktualną mapę rozmieszczenia wilków można zobaczyć na stronie IOP PAN. Mapa jest interaktywna – można ją powiększyć suwakiem z lewej strony i zobaczyć dokładnie jakie obszary obejmują kwadraty, na których występują wilki. Gdyby ktoś z czytelników posiadał wiarygodne informacje dotyczące wilków z kwadratów atlasowych, w których dotychczas nie wykazano występowania wilków prosimy o kontakt z Henrykiem Okarmą.

Henryk Okarma, 12 marca 2015

W województwie podkarpackim bytuje najliczniejsza subpopulacja wilków w Polsce. W Karpatach i na Pogórzu Karpackim wilki występują na terenach stanowiących mozaikę lasów i terenów rolniczych wykorzystywanych do hodowli zwierząt. Z tych powodów na terenie województwa, co roku odnotowujemy największa w skali Polski liczbę ataków wilków na zwierzęta gospodarskie.
   W 2014 roku wilki atakowały zwierzęta gospodarskie 216 razy, z czego najwięcej w  gminach: Komańcza, Czarna, Ustrzyki Dolne, Lutowiska, Solina i Olszanica. Najczęściej – 180 razy - atakowane były owce. Podobnie jak w innych latach pozostałe zwierzęta gospodarskie atakowane były znacznie rzadziej: bydło - 13 razy, konie - 10 razy, 2 razy kozy i 4 razy psy. Ataki na stada owiec kończyły się zabiciem jednej owcy w 120 przypadkach, 2 owiec w 24 przypadkach i 3 owiec w 16 przypadkach. Najwięcej owiec w jednym ataku zostało zabitych w gminie Wiązownica w powiecie jarosławskim, gdzie na ogrodzonym pastwisku wilki zabiły 33 owce. Bydło najczęściej atakowane było na terenie gminy Bukowsko, gdzie jest kilka gospodarstw specjalizujących się w hodowli tych zwierząt. Atakowane hodowle koni położone są w gminie Ustrzyki Dolne. Ponadto wilki dostały się do zagrody hodowlanej jeleni sika w gminie Komańcza gdzie zabiły 10 jeleni. Jak co roku zdarzały się także przypadki zabijania psów gospodarskich. W tym roku kilka takich przypadków miało miejsce w gminie Solina.
Szczegółowe dane do tyczące szkód są dostępne w RDOŚ w Rzeszowie.

Hubert Fedyń, RDOŚ w Rzeszowie
3.03.2015

Ukazało się nowe wydanie monografii przyrodniczo-łowieckiej „Wilk” Henryka Okarmy. Książka jest dostępna w sprzedaży bezpośredniej.
Spis treści
RG

We wtorek 03.02.2015, w miejscowości Głogoczów na Zakopiance (S7, województwo małopolskie) znaleziono martwego wilka. Wilk zginął w wyniku kolizji z samochodem. Był to młody samiec w wieku około 2 lat i wadze 42 kg. Nie jest to pierwszy wilk zabity na tej drodze. W lutym 2013, w okolicach miejscowości Stróża, również został zabity młody samiec.
Mariola Mroczka, RDOŚ Kraków
10.02.2015

Wczoraj fotopułapka zarejestrowała wilczycę Orzechową podczas krótkiej przerwy w opiece nad szczeniętami. Na początku filmu (link youtube) widać wyraźnie jej powiększone sutki. Wilczyca musi regularnie opuszczać szczenięta, by napić się wody. Pokarm jest jej dostarczany przez inne wilki.
Kolejnego poranka, w tym samym miejscu sfotografował się syn Orzechowej, Pumpak. Dzisiaj skończył pierwszy rok życia. Jest to swego rodzaju sukces, ponieważ śmiertelność młodych wilków jest zazwyczaj bardzo wysoka. Wszystkiego najlepszego :)

9 maja 2016, Katarzyna Bojarska